NIALL - ROZDZIAŁ XII

HEJ KOCHANI :)

Nie było mnie tu troszkę dłużej niż dwa tygodnie, ale to wszystko przez to, że nagromadziło mi się jeszcze kilka wyjazdów przez co rzadko zaglądałam na Internet. Już nadrabiam zaległości i mam dzisiaj dla Was kolejny part o Niallu ;) Proszę, oto i on :

ROZDZIAŁ XII

   - S-serio ? No to super – wydukałam ale tak naprawdę nie podzielałam jego radości.

   - Fajnie że mam z kim o tym pogadać – uśmiechnął się blondyn.

   - A co na to chłopcy ? – spytałam ot tak od niechcenia.

   - Jeszcze nie wiedzą – odparł i wzruszył ramionami.

   - No to dlaczego im nie powiedziałeś ? Jak to możliwe że jeszcze nic nie wiedzą ? Przecież to twoi najlepsi kumple – dopytywałam się.

   - Juls, od bardzo dawna nie miałem dziewczyny i nawet specjalnie nie szukałem nikogo na siłę, więc przyzwyczaili się do mojego bycia singlem, gdybym im powiedział to chyba by padli. Poza tym dziewczyna zawsze lepiej ogarnia takie sprawy – wytłumaczył.

   - Niby tak. Jak ma na imię ? – spytałam.

   - Melissa, to znaczy Lisa – wymówił z wielkim wdziękiem chłopak.

   - A gdzie znalazłeś taki skarb ?

   - Byliśmy z Harrym w klubie na imprezie no i tam.

   - Ale tak konkretniej, o czym rozmawialiście ? Jak się zachowywała ? – dociekałam dalej.

   - No… nie rozmawialiśmy.

   - Co ? Jak to ? Mówisz, że to taki ideał i w ogóle anioł, a nawet nie zamieniłeś z nią ani słowa ? – zdziwiłam się.

   - Nie jestem raczej dobrym flirciarzem – oznajmił Niall.

   - To znaczy ?

   - Po prostu jestem trochę nieśmiały jeśli chodzi o dziewczyny i nie mam dobrej gadki, nie to co Harry albo Louis – stwierdził blondyn.

Po chwili namysłu odpowiedziałam mu :

   - Przecież wcale nie musisz mieć dobrej gadki żeby zdobyć dziewczynę. Wystarczy to jaki jesteś i jak się zachowujesz a wtedy słowa stają się zbędne, poza tym nie zawsze wyrażają tego co czujemy. Bądź sobą tak jak tutaj teraz.

   - Nie umiem. Nie umiem zachowywać się całkowicie normalnie w obecności dziewczyny .

   - No a przy mnie potrafisz – zaśmiałam się delikatnie i spojrzałam na niego wymownie.

   - Z tobą to co innego – powiedział chłopak.

   - Czyli ?

   - Ty jesteś przyjaciółką a nie kandydatką na moją przyszłą dziewczynę więc wiesz, nie czuję stresu - odparł blondyn, który po tym jak zobaczył moją skwaszoną minę zaraz się poprawił :

   - To znaczy… nie to żebyś nie była ładną i fajną dziewczyną bo jesteś, jesteś naprawdę piękna ale rozumiesz…

   - Tak tak, nie musisz się tłumaczyć, jesteśmy przecież przyjaciółmi więc wiadomo, że nic z tego. Przyjaźń to przyjaźń – powiedziałam z przyklejonym uśmiechem.

   - Właśnie to chciałem powiedzieć, dzięki – uśmiechnął się Niall.

Kiedy skończyliśmy swoje posiłki, Niall musiał jechać coś załatwić, a ja tymczasem udałam się w moje „magiczne miejsce” – tam gdzie ostatni raz byłam z tym pożal się Boże chłopakiem, Markusem. W sumie bardzo długo już tam nie byłam a zawsze uwielbiałam tam przesiadywać i wpatrywać się w stróżki wody formowane przez fontannę.

Gdy dotarłam na miejsce, zauważyłam, że na „mojej ławce” siedzi sobie jakaś zakochana para i wymienia się wzajemnymi czułościami. Na ich widok uśmiechnęłam się sama do siebie i jednocześnie wyobraziłam sobie w takiej sytuacji siebie i Nialla. Do tej pory naprawdę traktowałam go jak kumpla i bratnią duszę, ale teraz po prostu jakby ktoś walnął mnie młotkiem w głowę i powtarzał : „Dziewczyno, przecież lecisz na niego, powiedz mu to”.

Cóż, skoro moje miejsce w parku było zajęte, musiałam wymyślić inną formę spędzania wolnego czasu. Chyba dotarło do mnie, że poza Niallem i kilkoma starymi przyjaciółkami ze szkoły, nie miałam innych bliższych znajomych.

W końcu wróciłam do domu po drodze mijając księgarnię i kupując nowe nuty, abym w końcu mogła skupić się na mojej ukochanej grze na fortepianie.

Po zjedzonym obiedzie, który wcześniej zostawił mi tata, zabrałam ze sobą mój „nutnik” i skierowałam się w stronę instrumentu.

Usadowiłam się wygodnie i odkryłam klapę przysłaniającą rzędy biało-czarnych klawiszy. Przejechałam po nich delikatnie palcami i już po chwili wydobyły się pierwsze dźwięki melodii.

Byłam tak pochłonięta grą, że kiedy zrobiłam sobie przerwę aby czegoś się napić, nie zauważyłam nieodebranego połączenia od Nialla. Oddzwoniłam.

   - Tu osobista sekretarka pana Horana, w czym mogę pomóc ? – odezwał się cieniutki i piskliwy udawany głos Louisa. Zaśmiałam się.

   - Hej Louis możesz mi go dać ?

   - Pana prezesa akurat nie ma, bo wyszedł na chwilę do spożywczego ale przekażę mu, że jest rozchwytywany przez piękne kobiety – odpowiedział chłopak „wczuty z swoją rolę”.

   - Dzięki – powiedziałam i rozłączyłam się.

Chciałam wrócić do gry, ale rozległ się dźwięk dzwonka :

   - Co tu robisz ?

   - Musisz mi pomóc.

   - Myślałam że poszedłeś do sklepu.

   - Tommo ci tak powiedział ?

   - Tak, i udawał twoją „osobistą sekretarkę” – zaśmiałam się i wpuściłam Nialla do środka.

Zaprosiłam chłopaka do salonu i przyniosłam mu szklankę z sokiem po czym przeszliśmy do rozmowy :

   - Musisz mi pomóc – powiedział ponownie blondyn.

   - A o co konkretnie chodzi ?

   - Chodzi o Lisę.

   - Aha, i co w związku z nią ?

   - Chcę cię prosić…

   - Tak ?

   - Mogę poćwiczyć na tobie zachowanie przy dziewczynie ?

Zatkało mnie : co ?

   - Co ? – powtórzyłam na głos.

   - No wiesz o co mi chodzi. Mogłabyś udawać że jesteś moją dziewczyną a ja starałbym się być dobrym chłopakiem i ten… nie odwalić nic głupiego ?

   - Niall co ty w ogóle wygadujesz ? Po co to wszystko ?

Chłopak zmierzwił sobie ręką blond czuprynę i odpowiedział :

   - Bardzo mi na niej zależy – i zrobił przy tym przesłodki wyraz twarzy – Nie chcę wyjść na kretyna jak zacznę z nią gadać – dodał.

   - No a… a czemu nie spytasz o to na przykład Harry’ego ? On by ci na pewno podpowiedział lepiej niż ja.

   - Nikt lepiej nie poradzi chłopakowi jak traktować dziewczynę… jak sama dziewczyna – uśmiechnął się i tym samym doprowadził do tego, że zmiękłam.

   - Skoro ci tak bardzo na tym zależy to nie mam wyjścia – powiedziałam.

   - Jesteś najlepsza – odparł blondyn i skończył pić swój napój.

Później…

   - A może masz jakiegoś zwierzaka ?

Nie mogłam się już dłużej powstrzymać i po prostu zaczęłam rechotać jak dzika.

   - No co ? Co znowu źle ? – denerwował się chłopak marszcząc przy tym śmiesznie nos.

Opanowałam się jako tako i wytłumaczyłam mu :

   - Niall, nigdy nie miałam chłopaka i nigdy nawet nie byłam na randce ale jeśli kiedykolwiek bym na niej była to wybacz, ale nie chciałabym usłyszeć pytania „czy mam jakiegoś zwierzaka?”.

   - No cholera – bulwersował się chłopak.

   - Nie żeby to nie było słodkie – uśmiechnęłam się.

   - To o co mam ją zapytać ?

Przemyślałam to przez moment i wyobraziłam sobie, o co ja chciałabym być zapytana na pierwszej randce :

   - Gdybym była dziewczyną, która jest na randce to chciałabym usłyszeć pytanie typu „jakiej muzyki słucham?”, „jakich cenię ludzi?”, „jakie są moje marzenia?”, „dokąd chciałabym pojechać?”… mniej więcej coś takiego.

   - Hmmm, to ma sens a dlaczego akurat właśnie takie pytania ?

   - Bo dzięki nim możesz bliżej poznać tą drugą osobę i przy okazji zobaczyć ile was łączy, czy macie może jakieś wspólne pasje i hobby – odpowiedziałam mu.

   - Nie wierzę że nie byłaś nigdy na randce – stwierdził Niall.

   - A to dlaczego ? – zaśmiałam się.

   - Za dobrze się na tym znasz – odparł chłopak.

   - Kochany, gdybyś przeczytał tyle romansideł co ja to też byłbyś taki dobry – zachichotałam i podniosłam się z podłogi bo po 2 godzinach siedzenia po turecku zrobiło mi się już trochę niewygodnie, to samo zrobił też Niall.

   - Ok, na dzisiaj już koniec lekcji ale sporo się nauczyłem, obym tylko nie spieprzył tego przy Lisie – powiedział.

   - Nie spieprzysz, wierzę w ciebie – uśmiechnęłam się i poklepałam go lekko po ramieniu.

Po „lekcji podrywu” Niall wrócił do siebie a ja czekając na tatę zasiadłam jeszcze na chwilę do fortepianu i wydobyłam kilka przeróżnych melodii, od wesołych, aż po te całkiem smutne.

Nigdy jeszcze tego nie robiłam, ale tak całkiem przypadkowo ułożyłam słowa do zagranej losowo melodii :

 „ Do you really think I can’t see your smile, which wander around the face ?

  If you run with me now, you’ll be happy, I’ll show you a certain place.

  What have you desire ?

  Let now explode the fire.

  How often do you think of yourself as angel ?

  Never ? For me you will always be him…”

Mój ojciec wrócił późno do domu, więc zamieniliśmy tylko parę zdań po czym udaliśmy się do łóżek po męczącym dniu.

Rano…

   - Jakie masz plany na dzisiaj ? – spytał tata pijąc w pośpiechu kawę.

   - Tak sobie pomyślałam, że może poszukałabym jakiejś pracy – odpowiedziałam wyczekując reakcji taty.

   - Nigdy nam o tym nie opowiadałaś, skąd ten pomysł ?

Po chwili odparłam :

   - Chciałabym się usamodzielnić i zobaczyć jak to będzie, jeśli sama zacznę na siebie zarabiać.

Ojciec chyba nie był tym faktem zachwycony bo przez dłuższy czas nic nie mówił a wręcz udawał, że mnie nie widzi.

   - Tato mógłbyś coś powiedzieć – zwróciłam się do niego.

   - Nie zgadzam się – odpowiedział.

   - Jak to ? Dlaczego ?

   - Posłuchaj dziecko, masz 17 lat…

   - Prawie 18 – poprawiłam go.

   - Nie przerywaj mi. Masz 17 lat i nawet nie wyobrażaj sobie, że kiedy staniesz się pełnoletnia, to my z mamą wypuścimy cię z domu. Pamiętasz jaka jest zasada ? – zapytał.

Niestety.

   - Mąż, który będzie dla ciebie dobry i zapewni ci godne życie. W innym przypadku zapomnij o wyprowadzce a pracować nie musisz, bo wystarczy, że ja to robię. Skup się na…

   - No właśnie na czym ?! – zdenerwowałam się – Trzymacie mnie pod kloszem i wszystko musi być tak jak WY chcecie, nie mogę robić tego na co mam ochotę i chodzić tam gdzie chcę ! No właśnie… jakim cudem mam sobie kogokolwiek znaleźć, skoro nie pozwalacie mi się z nikim spotykać ? Nawet z Niallem miałeś problem no i pewnie ciągle masz ! – wykrzyczałam.

   - On jest nikim – odpowiedział spokojnie tata.

   - A skąd ty to możesz wiedzieć ?!

   - Po prostu spójrz na niego. Kim on jest ? Skąd ty go w ogóle wzięłaś ?

   - Jakbyś chciał wiedzieć to jest w zes… nic o nim nie wiesz – powiedziałam ale o mało nie wymsknęło mi się, że Niall gra w zespole. Mój tata uważa że bycie piosenkarzem lub muzykiem nie jest żadnym zawodem i w ogóle nie szanuje osób z tym związanych więc darowałam sobie wyjawianie kim on jest, chociaż pewnie sam prędzej czy później się dowie.

   - Ty też nie i właściwie od tej chwili masz zakaz spotkań z nim, ten człowiek ma na ciebie zły wpływ – zadecydował stanowczo ojciec.

   - Nie masz prawa – wycedziłam przez zęby.

   - Póki tu mieszkasz i jesteś niepełnoletnia to owszem, mam.

   - Nie wierzę że to powiedziałeś – powiedziałam mu szeptem po czym odeszłam i zamknęłam się w swoim pokoju.

Po jakimś czasie usłyszałam, jak tata zamyka za sobą drzwi i wychodzi z domu.

Odechciało mi się wszystkiego. Miałam ochotę na tyle rzeczy, ale teraz nie chcę kompletnie nic, tylko świętego spokoju. I akurat w tym momencie dostałam smsa :

   „Idę dzisiaj do klubu „Dirty Drink” i byłoby fajnie gdybyś wybrała się ze mną, to znaczy z nami, bo idzie jeszcze Harry i Liam z dziewczyną. P.S – Tam będzie Lisa J”

Fajnie tylko po co ci ja skoro idziesz tam dla niej ?

Cholera, przecież nie mogę być o niego zazdrosna. Może powinnam pójść ? I wreszcie sama sobie kogoś znaleźć ?

Odpisałam po chwili namysłu :

   „Chętnie, o której? J”

Po kilku sekundach otrzymałam odpowiedź :

   „O 20, dasz radę? Ktoś może po ciebie wpaść.”

Moja odpowiedź :

   „Nie trzeba, sama dotrę, widzimy się o 20 ;*”

Niall :

   „;P”

Teraz tylko muszę wymyślić powód, dla którego będę chciała wyjść wieczorem z domu. Wybór kłamstwa zajął mi kilka minut a później mogłam już tylko wybierać odpowiednie ubranie na imprezę, już drugą w moim życiu, postęp.

Moje ciuchy nie nadawały się na wieczorne wyjścia na dyskoteki, ale z tego wszystkiego udało mi się wygrzebać obcisłe czarne rurki, białą bluzkę z baskiną, czarną skórzaną kurtkę, obcasy i do tego dużą kremową torebkę z ćwiekami.

Kiedy tylko mój tata wrócił do domu, wcieliłam w życie swój plan wyjścia :

   - Jakie spotkanie klasowe ? O tej godzinie ? – zapytał.

   - No tak wyszło i tak wszystkim pasowało – odpowiedziałam niewinnie.

   - I gdzie wy niby pójdziecie ? Do knajpy ? Pić ? – burzył się.

   - Jasne, że nie, spotykamy się w domu Bettany Jordan, pamiętasz ? Tej z której rodzicami byliśmy kilka razy na bankiecie – odparłam.

   - Mam nadzieję, że jest to połączone z noclegiem bo nie chcę, żebyś włóczyła się po nocach rozumiesz ?

   - Czyli się zgadzasz ? – spytałam z uśmiechem na twarzy.

   - Oczywiście, państwo Jordanowie to bardzo porządni ludzie i nie wątpię, że dobrze się wami zajmą i nie dopuszczą do wybryków – mówił przekonany.

   - Jasne. A więc widzimy się jutro rano ? – upewniłam się.

   - Tak – odpowiedział – Ale zaraz zaraz… co to za ubiór ?

   - Jaki ubiór ? Całkiem normalny, nie chcę się wyróżniać tym, że mamy pieniądze. Wszyscy tak teraz chodzą – odparłam, mając nadzieję że się odczepi.

   - Naprawdę ? Dziwna ta moda – stwierdził.

   - Co poradzisz – wzruszyłam ramionami – No to na razie – powiedziałam i opuściłam swój dom zasysając się chłodnym powietrzem nadchodzącej nocy.

Przed klubem…

   - Ej ty damesa, masz ognia ? – zapytał jakiś napity chłopak.

   - Niestety nie, przykro mi – odpowiedziałam grzecznie licząc że odpuści ale myliłam się.

   - Mi też jest przykro ale może coś na to poradzisz ? – przymilał się mężczyzna.

   - Ekhem… raczej nie także…

   - Co także ?! Pytałem się o coś i…

   - I już sobie kulturalnie idziesz, bo dziewczyna nie ma ochoty z tobą rozmawiać – powiedział Liam, który pojawił się z Niallem i Harrym.

   - Kurwa – wymamrotał pod nosem i poszedł sobie gdzieś w innym kierunku.

   - Wszystko ok ? – spytał Niall.

   - Teraz tak, dziękuję Liam – odparłam i posłałam mu serdeczny uśmiech.

   - Chyba nie miałyście okazji się poznać. Julia to jest Sophie, moja dziewczyna – przedstawił nas sobie z dumą chłopak.

   - Miło mi, jestem Julia, przyjaźnię się z Niallem – podałam jej dłoń po czym lekko ją uścisnęłam.

   - Chodźmy do środka bo zaczyna się robić zimno – zaproponował Harry.

   - No to idziemy – powiedziała Sophie i weszła razem z Liamem za Harrym.

   - Ładnie wyglądasz – stwierdził Niall.

   - Dzięki, ty też – odpowiedziałam i między nami pojawiła się dziwna cisza.

   - Chodź bo zmarzniesz – przerwał blondyn i skinął głową wskazując klub.

   - Prowadź – zaśmiałam się i udałam tuż za chłopakiem do wewnątrz budynku...

Koniec :) Jak na razie :)

Na następną notkę postaram się skleić parę gifów i może dodać imaginki ? ;D Pamiętajcie, że zawsze możecie wrócić też do poprzednich imaginów z gifami i jeszcze raz zobaczyć co tam nawymyślałam xD

Spróbuję też skończyć rozdział z Zaynem i wtedy od razu go dodam :)

Hmmm... co jeszcze... a tak ! FILM !
Kto z Was widział już "This Is Us" i uważa że jest świetny ? :3
Jaki jest Wasz ulubiony moment w filmie ? (ci co widzieli :))
I tak na zakończenie : jutro mija już rok odkąd założyłam tego bloga i pojawiła się na nim pierwsza notka, pierwsze rozdziały i cała reszta :)
Chcę podziękować Wszystkim osobom, które odwiedzają tą stronkę, czytają moje wypociny, oglądają gify, przeglądają imaginy (chociaż strasznie ich tu dużo bo aż 3 ? xD popracuję nad tym ;)) oraz komentują bo to tak naprawdę jest najważniejsze i najmilsze - móc zobaczyć takie fajne komentarze pod spodem ;)
Za to wszystko Wam dziękuję i mam nadzieję, że mimo moich wpadek będziecie tu dalej chętnie zaglądać i sprawdzać co nowego się pojawiło - DZIĘKUJĘ ! ;*

A teraz życzę Wam miłej nocki, śpijcie dobrze i niech przyśnią Wam się sami chłopcy bez koszulek ;D
Buziaki, Aga :*